Het is juni als ik met de buurman sta te kletsen en hij me vertelt dat zijn dochter een huis in Zweden heeft. Als ik zeg dat dat land hoog op onze bucketlist staat en hij antwoordt dat het huis ook wordt verhuurd, is het plan voor onze volgende roadtrip snel gesmeed. Een paar dagen voordat we vertrekken is Zweden in het nieuws: de ergste bosbranden ooit woeden in het land. En dan met name midden Zweden: onze eindbestemming. Vanuit Nederland is het moeilijk inschatten hoe erg het is en of we gevaar zullen lopen. Er is hulp onderweg vanuit het buitenland en Zweden is groot… we wagen het erop!

Zondag 22 juli 2018

We rijden over de Afsluitdijk voor onze eerste tussenstop in Franeker. Daar brengen we, als verrassing voor Tijm, een bezoek aan het wonderlijke planetarium van Eise Eisinga. Vanuit daar vervolgen we onze reis richting Duitsland.

We overnachten in de jeugdherberg van Bad Zwischenahn, waar het verschrikkelijk warm is. We voetballen in de tuin en hangen bij het water. Voor 3 euro p.p. upgraden we ons verblijf met avondeten, zodat we met de pot mee kunnen eten en dat is lekker makkelijk en prima te doen.

Het is een heerlijke plek in een bosrijke omgeving. Het is eigenlijk jammer dat we geen tijd zullen gaan hebben om de omgeving in het Noorden van Duitsland wat meer te verkennen.

Maandag 23 juli 2018

Het ontbijtbuffet in het hostel is sober maar goed en gemoedelijk. We kunnen alweer op het terras eten, het is al vroeg warm.

Vandaag voert de reis ons naar Denemarken. We hebben twee overnachtingen in een cabin in Danhostel Haderslev geboekt. Bij aankomst blijkt dat als je via Booking boekt, je geen gebruik meer kunt maken van je Hostelling International membership card. Dat is zuur, want die korting hadden we wel ingecalculeerd. Als we bij de receptie vragen waar we het beste kunnen zwemmen in het meer, luidt het antwoord dat het meer te vies is en worden we naar het strand zo’n acht kilometer verderop verwezen. Dat valt tegen!

We installeren ons in het leuke houten huisje. Er staan twee stapelbedden en via een steile ladder bereik je nog een zoldertje met twee extra matrassen. Er is een klein keukentje en een veranda. Het is zo warm dat we niets anders kunnen doen dan loom de schaduw opzoeken op de veranda. 
Tegen de avond rijden we naar het strandje waar de locals verkoeling zoeken door van een steigertje af springen, waarop kinderen emmertjes water hebben staan, gevuld met hun zelfgevangen krabben.

 

Dinsdag 24 juli 2018

De volgende ochtend plannen we een walk aan de hand van een kaartje dat we bij de receptie hebben gescoord. De wandeling van 4,5 km voert ons om een deel van het meer. We lopen een groot deel door een bos, wat fijn is, want het is inmiddels alweer bloedheet.
‘s Middags chillen we weer een beetje bij het huisje. Het is te warm om verder iets te ondernemen. Het blijft jammer dat we niet in het meer kunnen zwemmen, maar achterin de middag gaan we weer richting “ons” strandje en blijven daar tot het tijd is om te gaan slapen.

Woensdag 25 juli 2018

Vandaag reizen we verder. Bij het uitchecken blijkt dat we de elektra van ons verblijf ook nog apart moeten afrekenen. Als ik tegen de mevrouw van de receptie zeg dat was gemeld dat gas-water-licht inbegrepen was, krijg ik een zurige sneer. Ik ben door dit soort randzaken niet te spreken over deze accommodatie. We betaalden al over de 200 euro voor twee nachten. We hadden geluk dat we zelf beddengoed bij hadden, anders hadden we dat ook nog moeten huren en nu komt er nog een toeslag op het verbruik. Het meer vies… Al met al een niet-zo-positieve review op Booking.

Horsens ligt een uurtje verderop. We zijn natuurlijk veel te vroeg en besluiten een stop te maken in het plaatsje Christiansfeld. Het historische centrum staat op de UNESCO-lijst en is rond 1773 gesticht door de Nederlandse hernhutters, die van de toenmalige Deense koning een stuk grond kregen om een leefgemeenschap te starten. Het stadje is ook bekend vanwege zijn honingkoeken.
Na ons bezoek aan Christiansfeld nemen we vanaf de doorgaande weg een afslag hard right, richting een plaatsje dat Daugård Strand heet. We weten 
inmiddels dat dat betekent dat er ook daadwerkelijk een plek zal zijn om op je kleedje bij de zee te liggen en een duik te nemen. Dat is dan ook wat we doen voor de komende 2,5 uur!

Halverwege de middag komen we aan bij Fængslet SleepIn in Horsens. Het gebouw is een voormalige gevangenis en herbergt een museum. Een van de celblokken is omgeturnd tot een gastenverblijf. De sfeer van dit gebouw, dat nog tot 2006 dienst deed als gevangenis, is gaaf en de tralies voor de ramen maken het af. De kamer is klein voor 4 personen (stapelbed, eenpersoonsbed en een opklapbedje), maar we zitten naast de keuken waar we kunnen zitten aan de tafels of de bar. We maken plannen voor de donderdag. Het is zo bloedverziekend heet… Van tevoren hebben we Legoland overwogen, maar we moeten er geen van allen aan denken om met deze temperaturen door een pretpark te lopen. We brengen de avond door op het Husodde strand.

Donderdag 26 juli

Om de dag goed te beginnen slapen we eerst lekker uit. We willen op het heetst van de dag een bezoek brengen aan het FÆNGSLET (gevangenis)museum. Dit is een interessante kijk in de wereld van het gevangeniswezen. Horsens Fængslet was in gebruik tot 2006. Een boeiend onderdeel is de reconstructie van de tunnel van Lorentzen, vernoemd naar de briljante Carl August Lorentzen, een gevangene die net voor de kerst van 1949 wist te ontsnappen door een 18 meter lange tunnel uit het gebouw te graven, maar helaas (voor hem) niet lang van zijn vrijheid heeft kunnen genieten.

’s Middags is de enige optie verkoeling te zoeken aan het strand. Dit keer gaan we naar Langelinie: een fijn, wijds strandje aan een groot grasveld, waar we van de “jetty” (steigertje) af kunnen springen, in de schaduw van de bomen kunnen liggen en wiegen in de aanwezige hangmatten.

Vrijdag 27 juli

Vandaag is het de dag om de oversteek naar Zweden te maken. We vertrekken op tijd richting Grenå en komen zo vroeg aan dat we ruim de tijd hebben om naar het strand te rijden en in de golven te duiken voor verkoeling. Als we eenmaal met de auto in de rij staan om de boot op te rijden zijn we blij dat we dat nog hebben gedaan, want wat is het weer verschrikkelijk heet!

Op de boot zoeken we een picknicktafel in de schaduw en installeren ons voor de komende vier uur met puzzelboekjes en leesvoer. Het is een heerlijke “cruise”. Achterop het dek worden hamburgers gegrild, er zijn ligstoeltjes beschikbaar, er is genoeg ruimte en iedereen is chill.

Als we in Varberg aankomen zoeken we onze accommodatie voor de nacht. We slapen in Hallagårdens Stugby, een stukje buiten de stad. Het is de langverwachte avond van de verduisterde bloedmaan, dus rijden we langs de pizzeria voor vier goedgevulde dozen, nemen een flesje wijn mee en spreiden ons kleedje uit op het strand van Apelviken. We zwemmen en turen naar de hemel of “ze” al verschijnt. En ja hoor, als de zon een uur onder is is het donker genoeg om de rode maan aan de hemel te zien staan. Het is zo een bijzonder verschijnsel! Vooral als de eclips voorbij is en er weer stukje bij beetje licht op de maan begint te schijnen is het beeldschoon.
Het is tegen enen als we in bed ploffen. 

Zaterdag 28 juli – dinsdag 31 juli

We trekken het binnenland van Zweden in richting Falköping. Er is een probleem met de boeking bij het STF hostel, daarover zijn we gebeld en we worden ondergebracht in een stuga (huisje) op een camping. We hebben niet meer dan een half uur nodig om te besluiten ons schema om te gooien, Mariestad over te slaan en hier te blijven tot we naar het huis in Stora Lönnhöjden gaan. Het huisje staat op de rand van een heuvel en de grote panorama-ramen aan de achterkant kijken uit over Falköping.

Er staat een ferme wind en de lucht ziet er dreigend uit. We halen opgelucht adem en net als we richting het zwemmeertje achter de camping lopen begint het te druppelen: Regen!! Hoe lang is dat geleden? Weken? Maanden? Er klinkt een klap onweer in de bergen verderop, dus we nemen snel een duik ter verkoeling en chillen dan aan de picknicktafel die voor het huisje onder het afdakje staat. 
Ik maak van de gelegenheid gebruik om naar het stadje te rijden voor boodschappen. Zo installeren we ons voor de komende dagen in ons little house upon the hill, drinken een biertje, eten taco’s en Zweedse balletjes. We wiegen in ons hangmatje bij het meer en springen van het vlot dat in het midden daarvan drijft.

 

Woensdag 1 augustus

Vandaag reizen we richting onze eindbestemming: Stora Lönnhöjden. Het huis dat we voor anderhalve week huren behoort aan kennissen uit Nederland. 

Op verzoek van Lizzie nemen we een klein omweggetje om bij de Ikea in Örebrö Zweedse balletjes te gaan eten. Je ontkomt er toch niet aan…
Vanwege de droogte en de woedende bosbranden is het in heel Zweden absoluut verboden om open vuur te maken. Het is zo verschrikkelijk jammer om overal en nergens picknicktafels met een vuurplaats in het wild tegen te komen, soms zelfs met barbecueroosters, maar geen vuur te mogen maken.

Donderdag 2 augustus

De dichtstbijzijnde grote supermarkt bevindt zich zo’n half uur rijden verderop in Hagfors. Tot ons grote geluk is de firewarning iets teruggeschroefd en is het nu toegestaan op privéterrein te barbecueën. Tijm en ik vertrekken richting de stad voor inkopen. ’s Avonds sprokkelen we hout en steken we, toch ietwat gereserveerd en omringd door emmers water en een brandblusser, de barbecue aan.

Vrijdag 3 augustus  

Vandaag vertrekken we in de auto richting het verlaten en vervallen buurtschap Ingelhojden, op een half uur ten zuid-oosten van ons huis. We zijn van plan een wandelroute van 5km te gaan afleggen, dus pakken we een rugtas met water en lekkers en gaan op pad. We parkeren de auto en stappen het bos in. De route is aangegeven met linten die in takken van bomen zijn geknoopt en zo volgen we het pad-dat-niet-echt-een-pad-is langs hier en daar een ingestort en overwoekerd huis. Na een kilometer of 2,5 valt ons ineens op dat we al een tijdje geen lintjes meer hebben zien wapperen in de bomen.
Natuurlijk heeft niemand z’n jonge woudlopershandboek bij en aangezien van een pad sowieso al geen sprake was, moeten we onszelf zien te redden in het wild. Gelukkig hebben we GPS signaal op mijn telefoon en heeft Google het punt waar we met de auto naartoe zijn genavigeerd onthouden. Zo proberen we in een rechte lijn zo’n 2,5 km door de busbush richting de auto te banjeren. Het is jammer dat ik geen verstand van uitheemse planten heb, want we hebben er zeker een stuk of wat gezien en vertrappeld. Van riet dat reikt tot je kruin, tot een sponsbed waarin je wegzakt en van prikkeltakken die gemeen door je vel steken, tot schattige bloempjes die uiteenvallen als je ze aanraakt. Net als we ons gaan afvragen hoe groot zo’n bos eigenlijk is in zo’n land als Zweden herkennen we een grote steen die we aan het begin van ons hachelijke avontuur al hadden gezien. We slepen onszelf het laatste stukje naar de auto en bedenken dat het waarschijnlijk best lang gaat duren voordat we weer zin krijgen om een ommetje te gaan maken in het woud.

We rijden direct door naar “ons” strandje en nemen een duik van de ‘duikplank’. Geluk zit soms in kleine dingen, zoals de overweldigende koelte van dit meer waarmee we het zweet  en het bloed van onze geschramde benen en van ons afspoelen. Verdiend!

Zaterdag 4 augustus

Vandaag nemen we een raincheck. We hebben allemaal spierpijn van ons hachelijke avontuur en eigenlijk helemaal nergens anders zin in dan eten, chillen, eten, (rond)hangen en eten.

 

Zondag 5 augustus t/m woensdag 8 augustus

We brengen onze dagen door met een bezoekje aan Filipstad, de hoofdstad van de gelijknamige gemeente. Lizzie heeft de pony’s van de buren ontdekt en gaat samen met Steven een rondje rijden. Dinsdag rijden we naar Sun Dance Ranch, drie kwartier verderop. De Nederlandse Anita (schijnbaar bekend van het TV-programma Ik Vertrek) is daar enkele jaren geleden een ranch met een camping begonnen en we gaan erheen om te inventariseren wat er te doen is. We maken een afspraak voor donderdag om een kanotocht te doen, waarbij we stroomopwaarts worden gedropt en terugpeddelen. Vrijdag mag Liz een privélesje paardrijden doen.

Op de terugweg eten we sushi in Hagfors en nemen we nog wat boodschapjes mee. Al een paar dagen hebben we het erover dat we in de tuin van het huis een goal missen om te voetballen. Tijm en ik gaan het bos in op zoek naar geschikte stokken en balken en knopen met het touw dat we vinden in de oude stallen een heus doel in elkaar. The game is on!

Woensdag 8 augustus

Het huis bevindt zich zo ongeveer op de grens van de provincies Värmland en Dalarna. Het symbool van Dalarna is een schattig, roodgeschilderd dalapaardje en ik vind dat we niet thuis kunnen komen zonder zo’n ding met een koelkastmagneet aan z’n achterste. Ik stap in de auto richting  Frederiksberg en daar vind ik bij een souvenir/ visartikelen winkel precies zo een dalapaardje als ik zoek. We kunnen naar huis! 😉

De rest van de dag recreëren we bij het strandje van Djuprämmen. Het is bewolkt, maar er waait een warme wind. Heerlijk!
Als ik ’s avonds onder de douche stap gebeurt er iets geks: de waterdruk valt weg, de douchekop stottert nog wat en dan… niks. Overleg met de eigenaren van het huis leert ons dat we niets anders kunnen concluderen dat vanwege de uitzonderlijke droogte de waterput is leeggeraakt. Tenzij het de hele nacht gaat stortregenen zit er niets anders op dan te accepteren dat de kraan leeg is. Heel naïef denken we dat water toch al overrated is op deze planeet. Morgen gaan we kanoën, we wassen ons wel een beetje in de rivier en dan zien we daarna wel weer verder.

Donderdag 9 augustus

Door Anders van Sun Dance Ranch worden we naar Stöllet gebracht en met onze kano’s afgezet bij de rivier. Met een tas met proviand en onze zwemspullen aan boord peddelen we iets over elven de Klarälven op, een tocht van 36 kilometer. We hebben er de dag voor uitgetrokken. Er is geen kip op de rivier, wat maakt dat we steeds wanneer we het warm krijgen van het gepeddel de kano’s op de kant trekken, onze kleren uitgooien en in ons blootje het koele water in duiken. We drogen op op de zandbanken die zich her en der aan de zijkanten van de rivier hebben gevormd. Dit is toch wel echt vakantie…!

We hebben ons vergist in de tijd en de afstand. Waar de eigenaren van de ranch schatten dat we er zes uur over zouden doen is het pas over half zeven als we ons eindpunt in zicht krijgen. Vermoeid en hongerig trekken we onze kano’s op de kant en rijden naar Hagfors om ingrediënten voor de barbecue in te slaan. Ook nemen we zoveel mogelijk flessen water mee van de supermarkt. Er zijn nog maar twee sixpacks over… blijkbaar zijn er meer mensen die een tekort hebben.
Als Steven en ik bij het nagloeiende houtskool een biertje delen merk ik hoezeer ik verlang naar een warme douche. De afwas stapelt zich op, de wasmachine is onbruikbaar. Willen we zo verder de vakantie doorbrengen..? We besluiten de volgende dag te vertrekken uit het huis. Hoe jammer we dit ook vinden. Liz zal de volgende ochtend gaan paardrijden met Steven en Tijm en ik zullen het huis in orde maken voor vertrek.

Vrijdag 10 t/m zondag 12 augustus

Als Steven en Lizzie vertrokken zijn, gaan Tijm en ik aan de slag. Ik bel nog met Stena om te kijken of er een plek op de boot is, maar alle hutten zijn vol en de eerste keer dat ik hutloos overvoer met een nachtboot is 20 jaar geleden en dat was – besloot ik toen ter plekke – ook direct de laatste keer. Het is pas half 3 als we vertrekken naar… we weten het nog niet. We overwegen het hostel in Mariestad dat we hebben overgeslagen toen we in Falköping bleven, maar dat heeft geen bedden vrij. Het is tijd om Booking weer eens in te schakelen. We vinden wat op drie uur rijden, in de buurt van Lidköping. In de reviews wordt de accommodatie veelal afgedaan als “teleurstellend” en “niet voor herhaling vatbaar”. Onze standaard is: “Is er water? Ja? Okee, we komen eraan!” Bij aankomst 

begrijpen we dat deze accommodatie voor veel mensen tegenvalt: de receptie is dicht, er ligt een sleutel voor ons in een box naast de deur. Het is een veld met Zweedse fabrieksarbeidershuisjes uit de jaren ‘50 pal aan het Vänermeer. Maar ik hou hiervan. Omdat er sinds de bouw amper meer iets gedaan is aan de hutjes zijn ze authentiek. Er is geen warm water in de stuga zelf, daarvoor moet je naar het douchegebouwtje. Aangezien het al twee dagen geleden is dat we überhaupt warm water hebben gezien dat niet is opgewarmd in een pan, maakt dat ons ook niet uit. Het ontbreekt aan een slot en een douchegordijn, maar waarom preuts zijn als je water hebt?
De wifi is supersnel, aan de rand van het meer ontdek ik een sauna en voor een paar Zweedse kronen kunnen we midgetgolfen. We houden het hier wel twee dagen uit.

Zondag in de loop van de middag rijden we richting Göteborg. We halen proviand voor de overtocht en checken in op de nachtboot. De grootte van onze vierpersoonshut valt alles mee en het is tot halverwege de avond nog heerlijk om buiten op het zonnedek een wijntje te drinken en te lezen. En er is wifi: kids blij.

Maandag 13 augustus

Tijd voor het laatste stuk. Om half 8 worden we gewekt door de omroepinstallatie die ons vertelt dat het ontbijt klaar staat. Anderhalf uur later arriveren we in Kiel. Vanaf hier is het nog ruim 600 kilometer rijden naar huis. Gelukkig kunnen we achterin de middag aanschuiven bij opa en oma, voordat we definitief onze reis afsluiten. Zweden hebben we in ons hart gesloten en daar herinnert het dalapaardje op de koelkast ons nog dagelijks aan!

Fotocredits: Steven